‘Mijn kat achterlaten’

Een drukke baan, met veel verantwoordelijkheden en een goed gevuld sociaal leven. Zo was het! Ik bivakkeerde met mijn toenmalige ‘htk’ kat op een knusse bovenwoning in de stad Breda.

Onder mij woonde een bijzondere dame, met tevens een grote liefde voor katten. Toen vrienden en familie mij overhaalden om toch eens die welverdiende zon op te zoeken, besloot ik voor het eerst mijn poezenkind toe te vertrouwen aan haar. 14 dagen lang zat ik in Spanje, wat natuurlijk heerlijk en gezellig was, maar ik weet nog als de dag van gister hoe erg ik mijn poes Lucifer miste! De buuf stuurde mij zo nu en dan wel een update hoor, maar in die tijd ging dat nog niet allemaal even soepel en vanzelfsprekend zoals nu, via whatsapp. Lucifer was gelukkig een redelijk makkelijke kat in de omgang, maar ze was een binnenkat en dus heel erg gewend aan onze structuur en dagelijkse routine. Daarnaast had zij een eetstoornis, in de zin van geen rem. Zij kon zichzelf letterlijk dood eten. Dus een paar keer per dag ging er een klepje open voor een portie brokjes uit een, inmiddels ouderwetse, automatische voerbak en kreeg ze ‘s avonds een hapje vlees. Op zich denk ik dat de buurvrouw erg haar best deed en was Luus in prima handen, maar toch miste ik haar en maakte ik mij zorgen, vooral omdat ik wist dat zij mij én de dagelijkse routine ook moest missen. Enfin, toen ik weer thuis kwam, wist ik één ding zeker; ik zou mijn dieren nooit en te nimmer nog zo lang verlaten! De buurvrouw had trouwens echt haar best gedaan hoor, vertelde in geuren en kleuren hoe ze op de grond had gelegen met verenstokjes en balletjes én dat ze Luus regelmatig trakteerde op rauwe vis :-O Haha nouja, gelukkig heeft ze er geen narigheid van opgelopen.

Een paar jaar later besloten mijn ouders mij en mijn broer uit te nodigen voor een weekje Wenen, vanwege hun huwelijksjubileum. Hartstikke leuk natuurlijk, maar ik stond weer voor het feit dat ik mijn kat alleen moest laten… In de tussentijd had ik er leuke buren bij gekregen en het was dan ook snel en makkelijk geregeld, dat zij voor haar gingen zorgen. Ik had 2 tonnetjes neergezet, één met brokjes en één met snoepjes, waar ze er elke dag een paar van mocht hebben (ik zei dan nog: “verstop ze hier en daar zodat ze wat te doen heeft.”.) én er lag een briefje bij met instructies. In de gedachten dat zij dit serieus namen en ik alles goed had uitgelegd, liet ik haar met een redelijk gerust hart achter… Met af en toe een berichtje heen en weer, werd dit gevoel dan ook bevestigd. Toen ik thuis kwam, was het toch niet helemaal zoals ik had gehoopt! De buurman had zich namelijk vergist in het verschil tussen brokjes en snoepjes en zo had Luus de hele week alleen snoep te eten gehad! Grrrr….. Maar boos worden kan je niet, want je moest immers allang blij zijn dat deze mensen je uit de brand wilde helpen en ze hadden dit natuurlijk ook niet expres gedaan. Een geluk dat Luus een sterke kat is, die echt wel iets kon hebben qua voeding, maar als zij gevoelig op de darmen oid was geweest, had dit verhaal heel anders kunnen eindigen. Daarbij, dit wil je gewoon niet. De moraal van het (waargebeurde) verhaal is dat, hoezeer andere mensen het ook goed bedoelen en behulpzaam zijn, er van alles mis kan gaan. Onwetendheid en weinig verstand van katten in dit geval, is gewoon een groot risico. Ook die goedbedoelde buurvrouw met haar rauwe vis, tja echt lief natuurlijk, maar als je kat er ziek van wordt, heb je een serieus
probleem..

Sindsdien ga ik nooit langer dan 1 dag weg. Ik moest wel eens een overnachting maken voor werk en dan kwam mijn moeder in huis. Ik was er dan ook nooit helemaal gerust op, want ook zij heeft, met de beste bedoelingen, nu eenmaal geen écht verstand van katten. Inmiddels laat ik ze al jaren niet langer alleen dan hooguit een dagje en zelfs dán heb ik een schuldgevoel. Omdat ik weet dat ze mij, de routine en de aandacht missen. Men verklaart mij best wel eens voor gek, dat ik door mijn dieren aan huis gebonden ben, maar dat is een keuze! Als ik waarde zou hechten aan vakanties en weekendjes weg, dan had ik niet zoveel dieren moeten nemen.

Een professionele oppas is eerlijk gezegd nooit door mijn gedachten gegaan, maar nu ik dit zelf ben begonnen, denk ik weleens, had ik ook maar een “Luxepoes”…

Je “kindjes”, huis en al je spullen bij een vreemde achterlaten is immers niet niks. Maar als ik iemand had gevonden die ik in het volste vertrouwen mijn sleutel kon geven en waarvan ik zou weten dat hij of zij nét zo goed voor mijn dieren zorgt als ikzelf, was ik wellicht nog eens op vakantie gegaan. Dit is precies de reden waarom ik De Luxepoes ben begonnen. Ik ken de struggle, het vervelende gevoel je dieren achter te moeten laten en niet wetende wat voor type je in huis haalt. Mede hierdoor kan je er 100% van verzekerd zijn dat zowel je beestjes als je woning in goede handen zijn. Hoe fijn is dat!!

Ik wens je een heel fijne en ontspannen vakantie toe en maak je vooral geen zorgen, De Luxepoes heeft alles onder controle <:-)

Lucifer ♥